YÜZSÜZ

ev sahipliğimizi beğenmiş olacak ki,
gitmiyor, yüzsüzlük yapıyor yalnızlık.
yatağı, odayı, kitabı işkence kılıp,
zevk alıyor sanki bu galibiyeten.

çoğalınca yalnız yemek yeme faslı,
bir boğaz düğümüyle azık olmuyor işte çorba.
ah ne yüzsüzsün sen.

soğukluk varsa havada canım dostum,
yağmurda, gök gürültüsüyle misafir oluyorsa pencerene,
hasretle arıyorsun uykuyu.
iki lafın belini kıracak,
sen yoksun ki,
bitsin bu saçma dizeler...

hani diyorum bi türkü tuttursam,
"bu saatte olmazki" ile başlayan cümleye maruz kalıcam.
atsam kendimi dışarı,
daha bi bunalıcam boş bulunca kaldırımları.
bi kahve söylesem,
yine başlayacak kalbimin çarpıntısı.
ah nasıl kovmalı seni bilmemki.
ne yüzsüzsün sen...

halbu ki yarına yapılacak onca işim var.
kalabalık kaldırımlardan sıyrılıp,
varmam gerek,
yollara düşmemin asıl kişilerine.
kalabalığın içinde ki yalnız kimliğime.
sonra yine otogarlar,terminaller bekler beni.
üzmemek lazım.
her ayın o günü olmazsa da,
ertesi günü bekler beni,
o değnekçi, o bank, o çaycı...
düşünüyorum da,
ki sanırım 26 yıldır yapıyorum bu eylemi,
aklıma mı gelirdi el sallananları kıskanacağım.
tanımam etmem neden bana el sallamış olsunki şu adam.

ah düşüyor işte çenesi,
saçmalamanın da ötesine gidiyor düşüncelerim.
az dahamı güreşsem şu yatakla ne yapsam.
hadi bakalım,
bi deneme daha...

ve son kez..
ne yüzsüzsün sen.

Kaan